سرباز گمنام/شعری از اسماعیل احمدی

به سربازی گمنام فکر میکنم
که استخوان هایش
زودتر از نامه هایش رسید
به جنگی که
هنوز ادامه دارد
در چهره ی پیرزنی
که میترسد بلدوزرها
زودتر از خودش
پسرش را شناسایی کنند

و هیچ‌ چیز غمگین تر از این نیست
که پدری
دست هایش را
در میدان جنگ جا بگذارد
نتواند
آستین هایش را بالا بزند
نتواند
ماهی قرمز بیرون افتاده را
به حوض برگرداند

همیشه
چند نفر از جنگ بر نمیگردند
همیشه
چند نفر با نیمی از بدنشان
به خانه بر میگردند
تا ما فکر کنیم
به سربازانی
که زودتر کشته شدند
تا پرچم کشورشان بیشتر تکان بخورد